Lupin III: The Castle of Cagliostro Review – Invloedrijke animatiefilm zonder de magie van Studio Ghibli (2024)

Lupin III: The Castle of Cagliostro is de eerste feature film die ooit is gemaakt door Hayao Miyazaki. Vanaf begin april is deze als remaster in de Nederlandse bioscopen te zien. Wij konden de film alvast zien en zagen een komische film die als grondlegger diende voor veel andere franchises. Toch mist het de magie die we kennen uit latere producties van Studio Ghibli.

Atypische film van Miyazaki

Inmiddels is de legendarische filmmaker Hayao Miyazaki tweevoudig Oscarwinnaar. Wie Lupin III: The Castle of Cagliostro zag toen de film in 1979 (in het Japans, twee jaar later ook in het Engels) net uitkwam had dat misschien niet gedacht. Toch kun je aan zijn eerste grote werk al goed zien waarom Miyazaki ook in de jaren '70 en '80 al een bijzonder getalenteerd persoon was.

Lupin III: The Castle of Cagliostro is namelijk een grote inspiratiebron geweest voor grote Hollywood-producties, zoals bijvoorbeeld Raiders of the Lost Ark, de eerste Indiana Jones-film. De inmiddels beroemde Indy vertoont dan ook veel gelijkenissen met Lupin. Het gerucht ging zelfs dat Spielberg Cagliostro "een van de beste avonturenfilms ooit" noemde nadat hij de productie van Miyazaki zag op het filmfestival in Cannes. Dit weetje is helaas nooit bevestigd, maar was wel geloofwaardig genoeg om achter op het hoesje van de DVD van Lupin III te verschijnen.

Lupin III: The Castle of Cagliostro is een actiefilm die redelijk rechttoe rechtaan is. De personages maken nauwelijks een persoonlijke ontwikkeling door en het verhaal is vrij simpel te volgen. Toch zit ik vrijwel iedere minuut van de film te genieten van de prachtige animatiebeelden die over het scherm dwalen. Hoewel ik zelf uit de jaren '90 kom, is Lupin III toch een bijzondere nostalgische trip, omdat de beelden uit de film mij doen denken aan de tijd dat ik zelf opgroeide. Die vergelijking met Indiana Jones is trouwens niet ver gezocht, want mijn eerste indruk vertelde mij dat ik stiekem naar The Adventures of Tintin zat te kijken met een vleugje Ducktales. Toevallig werd er in 2011 ook een film van Kuifje gemaakt die veel doet denken aan Lupin III: The Castle of Cagliostro. Je kunt misschien wel raden wie deze regisseerde. Jawel, Steven Spielberg.

Een achtbaanrit

Lupin III: The Castle of Cagliostro gaat over Arsène Lupin III, een meesterdief. Het is dus niet het derde deel uit de franchise, al lijkt dat in de titel voor de onoplettende kijker misschien wel zo. Lupin berooft samen met zijn kameraad Daisuke Jigen het casino van Monte Carlo, voordat ze erachter komen dat de buit bestaat uit nepbiljetten. Het nepgeld is vermoedelijk afkomstig uit Cagliostro, zo gaan de geruchten. Jigen en Lupin trekken richting het kleine staatje om erachter te komen wat er aan de hand is. Eenmaal aangekomen komt Lupin erachter dat Count Cagliostro probeert te trouwen met Princess Clarisse, om zo een eeuwenoude schat veilig te stellen. Hier moet onze goedlachse meesterdief natuurlijk een stokje voor steken, voordat het te laat is.

Het is het begin van een dolle achtbaanrit waarin de ene na de andere actiescène elkaar in moordend tempo weet op te volgen. Een van de iconische scènes van de film komt direct aan het begin, waarbij Lupin III met zijn Fiat 500 in een achtervolging terecht komt. Als kijker klopt het hart direct in de keel. Het gevoel van snelheid en gevaar is op uitstekende wijze weergegeven, ondanks dat we kijken naar een animatiefilm. Deze achtbaanrit komt pas vlak voor het einde tot rust om vervolgens weer tot een sprankelend einde te komen.

Muzikaal hoogstaand

Een van de grote redenen dat de films van Studio Ghibli zo magisch zijn is niet alleen Hayao Miyazaki, maar ook componist Joe Hisaishi. Hisaishi werkte aan bijna iedere film van Miyazaki en maakte iconische soundtracks van onder andere Spirited Away, Kiki's Delivery Service, Howls Moving Castle en natuurlijk The Boy and the Heron. Voor Lupin sloeg Miyazaki daarentegen de handen ineen met Yuji Ohno. Hoewel ik voorafgaand aan de film had verwacht dat het geen soortgelijke hoogtes zou bereiken als de muziekstukken van Hisaishi, weet Ohno toch de gevoelige snaar te raken.

Opvallend genoeg blijft Ohno tijdens zijn carrière enkel verbonden aan de Lupin-reeks, terwijl hij het talent en de ervaring heeft om net als Hisaishi tot grotere hoogtes te stijgen. Het is misschien iets minder gevoelig dan de muziek die Joe Hisaishi maakt voor Studio Ghibli, maar juist iets meer jazzy en funky zoals we dat in de jaren '90 ook zagen met Cowboy Bebop.

Al met al is Lupin III: The Castle of Cagliostro daardoor een atypische film voor Miyazaki, maar er zit wel genoeg herkenbaars in. Het is ook wel eens lekker om een film te zien in dit genre waarbij je niet al te veel hoeft na te denken. Ondertussen kun je wel genieten van de prachtige groene landschappen en blauwe lucht die zo kenmerkend is voor Studio Ghibli. Daarmee is Lupin III een lust voor het oog en de oren, maar mist het de diepere laag. En dat is dit keer helemaal niet zo erg.